About Me

Het moment waarop je voelt: dit kan zo niet langer

Er komt een moment dat je niet meer om jezelf heen kunt. Bij mij was het geen schreeuw, geen drama. Het was stil. Pijnlijk stil. Ik zat op de grond. Leeg. Verdwaald in gedachten die niet meer van mij leken.
Ik hoorde mezelf denken: “Ik geef alles… en ik voel niets meer.”

En toch, ergens diep vanbinnen… was ze er nog. Die stem. Dat stille weten dat ik al mijn hele leven meedraag. Als kind was ze luid en helder. Mijn gevoel was altijd mijn kompas. Maar de wereld was hard. En ik werd zacht op plekken waar ik juist grenzen had mogen stellen.

Wat ik leerde toen ik bleef geven totdat er niets meer over was

Ik heb jarenlang geprobeerd anderen op te tillen. Mensen te laten zien wat ik in hen zag. Te motiveren, te helen, te dragen.

Ik dacht: als ik maar genoeg geef, als ik maar genoeg liefheb, dan komt er vanzelf iets terug.

Maar dat gebeurde niet.

Ik liep mezelf compleet verloren en kwijt.
Mijn energie, mijn levenslust, mijn stem, allemaal versleten door loyaliteit aan anderen. Tot ik besefte: ik was loyaal aan het verkeerde. Aan verhalen die mij klein hielden. Aan overtuigingen die ik nooit zelf gekozen had. Aan relaties die me braken in plaats van bouwden.

Zonder een innerlijke keuze, kan de zuivere intentie geen wortel schieten; alle liefde en inzet dwalen als een echo in de leegte. Heling vraagt toestemming, zonder blijft elke poging een fluistering in de wind.
– Donja –

Waarom het verleden je vormt, maar niet hoeft te bepalen

Ik geloof niet dat ik gebroken ben.
Ik ben wel gevormd en uit balans. Door dingen die ik nooit heb gekozen.

Pesten op school en in de buurt.
Vriendschappen die nooit begonnen, omdat ik al ‘gelabeld’ was. Een thuissituatie vol spanning en stilte, vol dingen die stuk gingen, ook in mij.

Op jonge leeftijd iets meegemaakt wat geen enkel kind of mens zou moeten meemaken. Ik verloor iets wat ik pas jaren later zou terugvinden: grenzen. De ervaring liet me achter met verwarring, schaamte en een lichaam dat niet meer van mij voelde.

En toch… tussen die puinhopen vond ik mezelf stukje bij beetje terug.
Niet omdat iemand me redde.
Maar omdat ik besloot: ik wil hier niet voor niets doorheen gegaan zijn.

De waarheid die ontdekte

Lange tijd dacht ik dat ik eerst heel moest zijn om iets nieuws te mogen beginnen.
Dat ik eerst licht moest zijn, voordat ik weer mocht verschijnen.

Maar dat is niet waar.
Ik hoef mezelf niet eerst te fixen.

Ik ben niet kapot.
Ik ben onderweg.

Wat ik heb meegemaakt, is deel van mijn verhaal, niet het einde ervan.
En eerlijk? Het maakt me een verdomd goede coach en een vrouw met veel diepgang en empathie.
Want ik weet hoe het voelt.
Ik weet hoe diep je kunt vallen en toch weer kunt opstaan.

Ik weet hoe het is om met trillende handen tóch te kiezen voor jezelf.

Wat ik vandaag kies

Ik kies ervoor om niet langer te leven vanuit tekorten.
Niet langer mezelf te vergeten terwijl ik anderen ondersteun.
Niet langer te zwijgen als mijn hart iets anders zegt.

Ik kies ervoor om mijzelf te geven wat ik anderen altijd zo gul heb gegeven:
aanmoediging, vertrouwen, liefde, ruimte.

Vandaag weet ik: ik ben genoeg.
Ook als ik moe ben. Ook als ik twijfel.
Juist dan, ben ik extra lief en zacht voor mijzelf.

Dit is mijn leven.
Mijn pad.
Mijn keuze.

Voor die ene vrouw die al die tijd in mij gewacht heeft en nu eindelijk ruimte krijgt:
ik ben hier. Voor jou.

En dat is waar het begint.

Niet met grootse gebaren.
Niet met het perfecte plan.

Maar met die ene keuze:
Ik stop met mezelf in de steek laten.
Vanaf vandaag ben ik er. Voor mij.

Donja

Ben jij ook toe aan het opnieuw leren voelen en de controle terug pakken over je eigen leven, start gewoon en neem vrijblijvend contact op met mij.

#DOcoaching
donjaoppedijk.nl

De liefde die generaties lang gereisd heeft en doorgegeven is, om jou hier te laten zijn, maak er het mooiste van, voor hen, voor jezelf en voor toekomstige generaties, leef je beste leven en geef zoveel mogelijk liefde door. – Donja –