Een eerlijke reis naar vrijheid, rust en regie
Ik loop deze rondes al jaren.
Het zijn geen rondes van gemak of gemakzucht, maar van zoeken, proberen, terugvallen en weer opstaan. Rondes van verwarring, schaamte, hoop, schuldgevoel. En bovenal: een diep verlangen om eruit te breken, maar niet altijd goed weten hoe.
Vandaag weeg ik 122,8 kilo. Mijn zwaarste gewicht tot nu toe. Tot een paar maanden geleden bleef ik altijd onder de 116,4 kilo. Dat was mijn grens, mijn “maximale gewicht”. In de jaren daarvoor was dat 108,6 kilo, afijn je snap het wel. Over de afgelopen 25 jaar is het er geleidelijk aangekomen. Het begon allemaal met een onrustige thuissituatie. Met boterhammen en snoep. Het gaf rust, iets te doen als afleiding voor de onrust. Het kalmeerde mijn zenuwstelsel.
Na een periode waarin ik mezelf volledig heb opengezet, mentaal, emotioneel, spiritueel en waarin ik ben gaan kijken naar mijn diepste angsten, verlangens en oude pijn, zijn er kilo’s bijgekomen. Niet van lucht. Niet van onverschilligheid. Maar van overleven. Van niet alles tegelijk kunnen. Van troosteten. Van depressie en onrust die ik probeerde te dempen met eten. Soms gezond, soms niet, maar altijd te veel of juist helemaal niet.
Mijn lichaam spreekt. En ik luister eindelijk.
En ja, dan komt schaamte. Schuld. Zelfafwijzing. Spijt. De stilstand.
Maar waar ik vroeger bleef hangen in dat oordeel, kijk ik nu verder en zie ik het niet meer als falen. Ik zie het als signaal.
Mijn lichaam vertelt iets. En voor het eerst luister ik écht.
Mijn lichaam beschermt me tegen; uitputting, overweldiging en een systeem waarin het onmogelijk is om mij staande te houden zonder schade.
Alles volgens het boekje
Er waren meerdere lange periodes waarin ik álle regels volgde.
Ik at gezond, bewoog regelmatig, hield me aan porties, ging drie keer per week naar de sportschool. Alles volgens het boekje. Maar het resultaat bleef uit. Of het was minimaal. En eerlijk gezegd: dat was frustrerend.
Niet omdat ik niet mijn best deed, maar omdat mijn lichaam niet meewerkte.
Mijn zenuwstelsel stond stijf van de spanning.
Mijn lijf zat in overleving, niet in herstel.
Wat ik toen nog niet goed doorhad, was hoeveel invloed andere factoren hebben.
Rust. Innerlijke zelfspraak. Vitamines. Mineralen.
De situaties waarin ik mij bevond. De overtuigingen die ik over mezelf had.
Het was niet alleen een lichamelijk proces, het was ook emotioneel, hormonaal, mentaal.
Pas toen ik mezelf als geheel begon te zien, niet als een cijfers op een weegschaal, maar als een samenhangend systeem, begon ik te begrijpen wat er echt nodig is.
Niet harder mijn best doen, maar dieper luisteren.
Niet alleen “wat eet ik”, maar ook: wat draag ik allemaal?
En vanaf deze inzichten… kan ik pas echt iets gaan opbouwen dat blijvend is.
Mijn lichaam is voor mij, niet tegen mij
Wat ik nu zie, en wat ik toen nog niet kon voelen, is dat mijn lichaam wél meewerkt.
Altijd al.
Het heeft niet gefaald. Het heeft me gedragen.
Het heeft alles gedaan wat nodig was om mij overeind te houden in omstandigheden die te veel waren.
Mijn lichaam is nooit tegen me geweest, het heeft juist gesproken, gevoeld, gesignaleerd.
Het probeert me te bereiken. Niet met woorden, maar met vermoeidheid, spanning, honger, pijn, gewicht, vertraging.
Die signalen zijn geen obstakels. Het zijn gesprekken.
Mijn lichaam zegt: “Kijk naar mij. Hoor mij. Werk met mij.”
En hoe meer ik luister, hoe meer ik voel dat mijn lichaam voor mij is, en wil samenwerken.
De molen van verwarring
Ik heb de strijd met eten en gewicht eerder gezien. Vrouwen in mijn familie die alles gaven om te “winnen”, maar steeds uitgeput achterbleven. Afvallen als levensdoel.
Die strijd wil ik niet doorgeven, niet verderzetten, niet langer als normaal beschouwen.
Ik wil niet nog een generatie zijn die haar hele leven op pauze zet tot het lichaam “klopt”. Dat heb ik al te lang gedaan, tijd voor iets nieuws.
Er móet een andere manier zijn.
Een zachtere manier. Simpeler. Menselijker. Liefdevoller.
Eentje die begint met helderheid en eenvoud.
En met luisteren, niet naar de ruis van buitenaf, maar naar de wijsheid van binnenuit.
Ik ben op reis gegaan. Een persoonlijke zoektocht naar helderheid, naar de wortels van dit patroon. Ik onderzoek, ik voel, ik probeer. Ik deel wat ik ontdek, alles wat op mijn pad komt waarvan ik denk: hier zou iemand anders ook iets aan kunnen hebben. Niet als expert, maar als ervaringsmens. Want wanneer ik ermee worstel, ben ik vast niet de enige.
Geen excuses. Wel inzicht.
Ik geloof niet in “het ligt buiten mij, dus ik ben machteloos.”
Maar ik geloof wél dat het systeem waarin we leven meedoet. En dat het helpt om het ontwerp te doorzien.
Want ik weet inmiddels dat veel van wat ik “zwakte” noemde; mijn cravings, mijn vermoeidheid, mijn stemmingswisselingen, geen persoonlijk falen zijn, maar een logisch gevolg van een lichaam dat al te lang in overdrive staat en een systeemontwerp wat het makkelijk maakt om mij daar te houden en een actieve bijdrage levert aan de rondes.
Mijn lichaam houdt constant ballen in de lucht hoog: stress, schuld, schaamte, het dempen van gevoelens met voedsel dat ontworpen is om je te blijven triggeren. Eten geeft dan even rust, een tijdelijke high, en laat je daarna crashen. Het voedt depressieve gevoelens, angsten, het gevoel van controleverlies. En je raakt steeds verder verwijderd van jezelf.
Een groter gesprek
Wat het nóg ingewikkelder maakt, is dat niet alleen de voedselindustrie deze cirkel in stand houdt.
Ook de kledingindustrie, de reclamewereld, en afslankindustrie zijn onderdeel van een systeem dat, vaak subtiel, maar effectief, het bestaansrecht van mensen (met overgewicht) ondermijnt. Schoonheidsidealen worden smal en onrealistisch gepresenteerd. Diëten en ‘oplossingen’ worden verkocht als noodzakelijke stappen om geaccepteerd te worden.
Zo wordt niet alleen het lichaam geraakt, maar ook de geest en de ziel. Wanneer ikzelf, en de mensen om mij heen, voor het grootste gedeelte spreken en handelen vanuit de voorgespiegelde bril, staan we vast en lopen we rondes die niet helpend en zelfs schadelijk zijn.
Dit is geen beschuldiging, maar een constatering van het ontwerp. Alle delen van het proces worden zorgvuldig in gang gehouden.
Het is winstgevend om mensen ontevreden over zichzelf te houden.
En daarom is het zo belangrijk dat we dit grotere gesprek gaan voeren.
Naast de mainstream beelden en afslankmethodes mag er ruimte komen voor een andere beweging:
Een beweging die helder, eerlijk en helend is.
Waarin gezondheid niet gaat over ‘passen in een norm’, maar over luisteren naar wat je lijf echt nodig heeft.
Liefdevol vertragen
De echte verandering begon voor mij toen ik iets radicaals deed:
Ik stopte met vechten. En begon met luisteren.
Ik gaf mezelf toestemming om te vertragen.
Om nieuwsgierig te zijn, zonder oordeel.
Om niet telkens te proberen mezelf te fixen, maar simpelweg te zijn, met alles wat zich aandiende. Niet om dingen goed te praten, maar om ze eindelijk echt te begrijpen.
Dat gaf ruimte.
Voor andere keuzes.
Voor adem.
Mijn lichaam is nog niet ‘terug’ op wat ik denk dat een gezond gewicht is. Maar ik ben wel weer ín mijn lichaam aan het thuiskomen en ik ben een stuk gezonder dan ik dacht. Het gaat voor mij niet om cijfers op de weegschaal, wel over lekker in mijn vel zitten en mij vrij kunnen bewegen. Natuurlijk liggen zaken ook genuanceerder maar dit is een mooi begin.
Ik voel weer wat ik nodig heb. Ik herken sneller wanneer ik in oude rondes stap, en weet beter wat me daar weer uit kan halen: zachtheid, helderheid, vertraging.
Niet als tijdelijke oplossing, maar als nieuwe manier van leven.
Waar ik nu sta
Ik ben niet klaar. Ik ben niet “hersteld”, “gefixt”.
Maar ik ben wakker.
En ik ben onderweg.
Deze reis is niet lineair. Maar het is wél de mijne.
En misschien ook een beetje de jouwe.
Ik ben nieuwsgierig naar wat er gebeurt als ik mijn eigen wijsheid blijf volgen, ondersteund door kennis, onderzoek en eerlijk luisteren naar mijn lijf. Wat gebeurt er met mijn hormonen? Mijn energie? Mijn stemming?
En vooral: wat gebeurt er als ik stop met luisteren naar wat de wereld zegt dat ik moet zijn, en begin met leven vanuit wie ik al ben?
Want zodra het echt over mij gaat, is het ineens allemaal niet zo ingewikkeld meer.
Voel je dat dit resoneert?
Als jouw lichaam ook spreekt, via vermoeidheid, gewicht, onrust of verlangen, weet dan: je bent niet alleen.
En je hoeft dit pad niet in je eentje te bewandelen.
Als groeicoach, begeleid ik mensen die uit de cirkel van schuld, verwarring en controle willen stappen. Die willen leven vanuit rust, helderheid en verbinding met hun lijf.
Zonder oordeel. Zonder haast.
Met ruimte voor alles wat je bent.
Ben je nieuwsgierig naar wat dat voor jou kan betekenen?
Stuur me gerust een bericht of plan een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Je hoeft het niet perfect te weten. Je hoeft alleen bereid te zijn om te luisteren, naar jezelf.
Samen creëren we ruimte voor een nieuwe manier van leven. Niet vanuit strijd. Maar vanuit waarheid.
“Jezelf zijn is je grootste kracht.”
Liefs, Donja